Sweeney Todd: Tim Burton vs. Nigde Gazozu

Geçen sene izlemiştim Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street/Fleet Sokağının Şeytan Berberi filmini. Emek Sineması'nda, son derece keyifli bir geceydi. Şahane bir tadı olan, alemin kral tadı Niğde Gazozu'nu içerekten seyre daldım. Uzun zaman beklediğim, adeta 'yollarını gözlediğim' film açıkçası pek de tatmin etmemişti beni. Hatta evde izleseydim çok daha ağır ve sert konuşurdum belki. Ama 'hafif müzik' dinleyip, hafif meşrep kaldım bu filme karşı. Yine de bazı şeyleri söylemek gerek. Tim Burton-Johnny Depp-Helena Bonham Carter troykası bu filmde kara saplanmış bence. Troyka ritmini bulamayıp, kendi dengesinde ve süratinde ilerleyemediği için mecburen karda yürümeyi denemişler. Aslında seri de hareket etmişler. Aralarındaki uyumda da hiçbir sorun yok ama bu yöntemle başarı yolunda fazla ilerleyemez, çok da yol alamazlardı. Öyle de olmuş zaten. 'Başarının yolları taştan' nitekim...


Müzikal nitelik anlamında hakikaten son derece başarısız bir film maalesef ki. Şarkı sözleri, o koyu Brit aksan ve melodik yapı hiç hoş durmamış. Bu tür filmler akabinde insan internete girip, soundtrack albümünü indirmek ya da içinden şarkı seçerek dinlemek ister. Ama bu filmin müzikal yönü kulağımı tırmaladı sadece. Bir de şunu fark ettim içten içe; Tim Burton sanki film çekme derdinden çok, gotik ve emolara oynuyor, onları sömürmeye çalışıyor. ''Tövbe de evladım'' diyorum bu noktada kendime ve eleştiri anlamında sertleşmeden bırakıyorum. Tipim değildi pek, bir dahaki sefere.